Wat een rare dag was het vandaag. Ik werd wakker met een onzeker bubbeltje in mijn buik. Mijn rechteroog was alvast rood door een gesprongen adertje, zodat het leek of ik alvast huilde al aan één kant. Naar het journaal kijkend zo tijdens de Amerikaanse verkiezingen werd de bubbel in de buik eerder een voetbal. Snel aan het werk dan maar. Hoe moesten we yoga opvatten? Twee weken geleden als individuele sport die mag in een zaal met meerdere mensen naast elkaar? Of toch een groepsles. Mijn buikgevoel wist dat het een groepsles is. Maar het was wel fijn dat yoga de laatste weken als een individuele sport werd gezien. De yogadocenten vereniging wist te melden dat yoga als groepsles wordt gezien en berichtte de achterban dat we dus met max. 2 mensen live mogen werken. Ik ademde eens diep en het bal-in-de-buik gevoel verdween. Het hoofd en actie nam het over en daarmee de controle. Oké, dan is het nu zo. Werk aan de winkel. Met pijn in het hart, dat wel. Een weekend op Vlieland annuleren, nieuwe voorstellen voor diegenen die voor de 2e keer hun weekend zagen wegvliegen. Een nieuwsbrief eruit, docenten informeren, zoom-lessen klaarzetten, yogagroepjes mailen, telefoontjes beantwoorden.
En dan toch weer een bericht op Facebook van de branchevereniging voor yogascholen. Yoga wordt gezien als individuele sportbeoefening, dus dat is toch niet anders dan op 14 oktober? We mogen doorgaan zoals we het deden?
Het pijnlijke gevoel in de buik is er weer en een ontploffend hoofd. Hellup! Nee, wat nu, was ik te snel met alle acties? Ik besluit tot een wandeling in het bos.
Een paar uur later. Bericht van branchevereniging: Yogalessen worden nu toch echt als groepslessen gezien. Ik slaak een diepe zucht van een raar een soort opluchting. Uit de achtbaan van vandaag naar rustig doorlopen op de ingeslagen weg. Twee weken online lessen. En wat fijn, meer hoopvol kijk ik naar het journaal deze avond, zal de democratie zegevieren? Dan een fijne yogales met vijf mensen online en nog een yogi in de zaal. Ontspannen en hoopvol ga ik slapen met wat rust in hoofd en buik.
Yogaschool tijdens Corona
De yogaschool is nu open. Yogi’s komen weer enthousiast of schoorvoetend naar yoga. Anderen stoppen juist weer door de toename van Corona. Gelukkig bied ik ook lessen online. De toekomst is onzeker. Maar dat was altijd al zo. Ik betrap me op de neiging om zelfs een beetje voorzichtig te ademen. Dat is natuurlijk niet helpend. Gelukkig kom ik steeds weer in de rust. Het is een hele uitdaging om een yogaschool te runnen in deze tijd. Even wat cijfers op een rij:
We brachten tijdens de lockdown meer dan 100 online lessen.
Dit deden we voor 25 % van onze eerdere bezoekers.
5 van de 8 yoga docenten kozen deze zomer voor een andere weg en verlieten onze school.
4 nieuwe docenten zijn enthousiast gestart.
In plaats van 160 yogi’s (voor Corona) komen er nu zo’n 90 yogi’s.
Er zijn 10 yogi’s welkom in onze zaal. Dat was voor Corona 15.
Het lijkt wel zo’n wiskunde som, alleen weet ik de juiste uitkomst niet. Dat gaan we de komende tijd ontdekken.
Ik oefen veel met mindfulness in de praktijk. Ik ben blij met wat er kan en wie yoga volgen bij ons. Ik leef rustig door met de onzekerheid hoe het financieel zal gaan of niet zal gaan. Het lukt me overigens niet altijd om gelijkmoedig te zijn. Vooral de sterke overtuigingen van anderen vind ik een uitdaging om me toe te verhouden met compassie en zonder oordeel. Soms voelt het alsof iemand mij persoonlijk een stomp in de buik geeft als er een aanvallend oordeel voorbijkomt in media of in het echt. Ook ingewikkeld vind ik het om me te verhouden tot mensen die ontevreden zijn omdat ze zich te kort gedaan voelen. De ervaring leert me dat ontevreden mensen de neiging hebben ontevreden te blijven. Oplossingen helpen dan niet.
Uitspraken van Brené Brown geven me steun in deze ingewikkelde tijd. Misschien helpt het jou ook: ‘Ga niet doorbijten, inschikken en ploeteren. Maar omarm liever moed, compassie en verbondenheid. Moed is een vaardigheid die je krijgt door moed te tonen. Moed komt van Courage, Cor is hart. Niet met de wijsvinger steeds weer naar schuldigen zoeken om naar te wijzen, niet blijven hangen in slachtofferschap, Niet alleen maar voor je eigen belang gaan en daardoor het grotere belang uit het oog verliezen. We kunnen elkaar al zo weinig fysiek omarmen. We hebben nu geen heldenmoed nodig, Eerder moed met mededogen uit het hart. Voor jezelf en de andere aardbewoners, een virtuele knuffel vanuit het hart, Dat is pas moed. Dat wens ik iedereen toe.
Evelien van Straaten, Yogaschool Zweiersdal
Levenslessen & aardbeien
Ik sta samen met mijn lief in de file bij GelreDome Arnhem.. Het is warm. We willen hier niet zijn maar kunnen niet weg. We zijn in een fuik terechtgekomen waar we niet meer uit kunnen “Jij ook altijd met je impulsieve ideeën”, zegt de man naast me die meestal mijn lief is. We hebben al onze flexibiliteit, gelijkmoedigheid, geduld, vriendelijkheid en compassie naar elkaar nodig terwijl we hier samen in de auto zitten. Nu al een uur. Je vraagt je misschien af waarvoor zijn we daar dan? Er zijn toch geen concerten of voetbalwedstrijden? Je gelooft het niet. Het gaat hier om een aardbeien drive-in. Het is echt waar. En gaat zeker nog een uur of langer duren, gezien de autoslingerbaan tussen linten die we nog te gaan hebben. Manlief zucht af en toe diep. Om ons heen staan auto’s. Niemand lacht. Zover ik kan kijken.
Hoe kwamen we hier dan? We reden langs het stadion op weg om iets op te halen wat er nog niet bleek te zijn. De aardbeien drive-in stond groots aangegeven. Mijn man wist te vertellen dat het een groot succes was. Hierop zei ik enthousiast: Leuk gaan we daar toch heen nu we hier toch zijn. Nemen we wat kistjes aardbeien mee en ga ik lekker jam maken vanmiddag. Nu is hij boos omdat hij mij mijn zin gaf. Hij wilde toch niet. grrrrr..
En nu staan we hier. We kunnen er niet meer uit. Wat is hier de levensles: ‘Bezint eer ge begint?’ ‘Een traag begin houdt wijsheid in?’ En wat als je enthousiast begint aan iets waar je de consequenties soms niet kunt overzien? Diep ademhalen, vergevingsgezind zijn, accepteren dat je veel niet in de hand hebt en dat het leven aanklooien blijft met af en toe een leuk moment.
2 konijntjes rennen achter elkaar aan een eindje verder op. De levensles komt me bekend voor. Ik startte anderhalf jaar geleden enthousiast met de yogaschool. Zonder enige voorzichtigheid. Er waren soms meer hobbels op de weg dan voorzien en na enige reparaties van de weg kwam Corona die weer nieuwe gaten sloeg als auto’s over zandwegen met kuilen vol water…Enfin. Ik ben heel goed in steeds weer opnieuw beginnen vol enthousiasme.
Weer terug naar de auto’s hier…. Er komen nog steeds nieuwe slachtoffers die de fuik in rijden. We gniffelen naar elkaar. Gedeeld leed blijkt beter te dragen.
We schuifelen over enorme parkeerterreinen waar we het bestaan niet van wisten. Adem in adem uit… Anderhalf uur later, we rijden het Gelredome binnen: “Aankoop verplicht”, staat er op een bord. We worden vergezeld door discolampen en harde boem-boem-muziek. De kistjes aardbeien waar ik voor ging, kan je hier niet krijgen. Hier alleen niet zo heel lekkere aardbeien met ijs, slagroom of wafels. Overigens smeuïg geprijsd. Er borrelt een rare bevrijdende lach uit mijn buik terwijl we met onze aankopen naar buiten rijden.
Alleen en toch samen
07-04-20
Ik raak al een beetje gewend aan het alleen zijn, of eigenlijk aan het gezelschap van mezelf. Regelmatig betrap ik me op hardop praten als ik alleen ben in de yogaschool. Alsof er een soort klein kind met me meeloopt die ik alles uitleg wat we gaan doen. Ik herken dit nog van mijn moedertje toen ze al op hoge leeftijd was. Die was nog een fase verder omdat ze ook praatte tegen zichzelf als ik erbij was. Zonder enige gêne. Zo ver ben ik nog niet.
Nog een biecht: Ik heb een meditatie gedaan die ik zelf had ingesproken. Gewoon om eens uit te proberen. Maar dat vond ik toch echt heel raar. Dus luister ik nu weer naar iemand anders als ik zelf wil mediteren of een yogales wil volgen. Thuis heb ik geen last van hardop praten in mijzelf, want daar is steeds mijn lief in de buurt tegen wie ik kan babbelen.
Van de week was ik jarig. Ook al een vreemd fenomeen in deze tijd. Hoe vier je je verjaardag? Nou als yogadocente verzorgde ik een verjaardag yogales die bruikbaar was voor iedereen die wel een verjaardag kon gebruiken. Ik nodigde iedereen uit een eigen taartje te bakken, een kaarsje aan te steken en een kopje thee mee te nemen.
We startten met een dankbaarheidsmeditatie, die ik zelf prettiger vind als ik het een bofkontmediatie noem. Je haalt dan voor je geest waardoor jij je een bofkont voelt en doet dit op alle 10 je vingers. We deden ook een “cup of tea” Qi gong beweging en een korte mantra: “Lang zullen we leven” vergezeld door stampende bewegingen en een “We leven hoog”, zingend op de tenen. Ieder vanuit het eigen huis. Dit was ook een totaal nieuwe en wat ongemakkelijke ervaring. Kortom het is zoeken. Saai is het zeker niet deze tijd. Genoeg nieuwe uitdagingen
Evelien
Yoga in tijden van Corona
Het is stil in mijn yogaschool en koud. Ik steek maar snel een kaarsje aan en stap in mijn provisorische opnamestudio, de lege yogazaal.
Het is er opeens van gekomen: online lesgeven. Deelnemers vroegen het al vaker aan mij. ‘Je hebt zo’n fijne stem, kan je niet iets opnemen?’ Gedoe, dacht ik. Zo handig ben ik niet met sociale media en elektrische apparaten. Recorders slaan spontaan op tilt als ik in de buurt ben. En nu ging ik, Evelien van Straaten, bijna 58, me in een heel snel tempo verdiepen in vergaderplatforms, webcams, luidsprekers en Youtube-kanalen. En dan kwam ook die kritische blik naar mezelf weer eens boven drijven. Want ik zie nu steeds mezelf als ik een les geef en deze opneem. Opeens maak ik me druk over wat ik aan heb en mijn zichtbaar wat oudere lijf.
Toch went het best snel, al gaat er nog van alles mis: een opname knopje niet aangevinkt waardoor er na een uur niets opgenomen blijkt, het geluid dat tijdens een opname bij een yogi nog aanstaat waardoor haar gekuch goed te horen is, een vermaning op Youtube dat ik muziek gebruik waar ik geen recht op heb, links en rechts zijn opeens ingewikkelde zaken, wat zit ik vreemd stil, wat maak ik vreemde bewegingen, wat kijk ik raar. Maar ach… De kritische blik kijkt inmiddels met een glimlachje gezellig mee vanaf mijn schouder.
Ondertussen bieden we met onze yogaschool toch maar mooi yogalessen die mensen misschien wat steun, rust en kracht bieden in deze ingewikkelde tijd waar we voorlopig nog wel even mee te maken hebben.
Evelien van Straaten
Namasté
NAMASTÉ!
Door Evelien van Straaten
Vanochtend liep ik door mijn yogaschool deurklinken af te nemen, wc’s te poetsen en handdoekjes te vervangen. Yogi’s hebben een mail van me ontvangen met daarin de verwijzing naar het RIVM voor informatie over onze nieuwe rare vriendin Corona. Ze is er toch, dus moeten we haar maar op gepaste wijze ontvangen. De yogi’s heb ik gevraagd om een grote handdoek op het matje te leggen en niet te komen bij verkoudheidjes en als ze familieleden in de buurt hebben die Corona misschien ontmoet hebben.
Ja ja.. Corona doet wat met ons. In een verlammende angst schieten is niet behulpzaam, maar net doen alsof ze er niet is, is ook niet handig. Natuurlijk komen bij mij ook gedachtenwolkjes voorbij als: Wat als er geen yogi’s meer les komen volgen? Of als de school helemaal dicht moet? Wat dan? Online lessen geven? En is dat dan een verdienmodel? Gisteravond zag ik onze minister-president stuntelen met geen hand geven. Vanochtend gaf ik een nieuwe yogi ook bijna een hand. Tijd voor nieuwe gewoontes.
Nu is er een prachtig alternatief voor handen geven. Een eeuwenoud oosters gebruik waarin je elkaar groet met de handpalmen tegen elkaar voor je borst en licht naar voren buigt. Je toont hiermee respect naar de ander en naar jezelf. “Het licht in mij ontmoet het licht in jou.” Hoe mooi is dat. Yogi’s kennen het allemaal: namasté!
Het lijkt me een goed moment om vanaf vandaag deze groet te gaan gebruiken. Wat een goed idee. Misschien is de politiek wel iets voor mij. Dat ik een nieuwe partij opricht: de Mindful Yoga Partij ‘MYP’. (Spreek uit: “Miep”). En dat ik dan in de Tweede Kamer de partij vertegenwoordig die niet oordeelt. Gewoon in de Tweede Kamer aanwezig zijn met bewuste open aandacht, zonder oordeel, en dat ik dan soms mag interrumperen door mijn 2 belletjes tegen elkaar te laten klinken en dat het dan even stil wordt… Hoe mooi zou dat zijn.
Dit blogje verscheen op 14 maart ook in Yoga international